granica to słowo klucz do dobrego, zdrowego i wartościowego życia. jedna z definicji tego słowa według słownika języka polskiego pwn brzmi: “ kres możliwości fizycznych lub psychicznych człowieka”. mam wrażenie, że właśnie tak często rozumiemy to pojęcie, a granica powinna pojawiać się wcześniej. nie gdy ktoś dochodzi do skraju wytrzymałości tylko wtedy gdy jego wewnętrzny głos mówi “stop”. to sformułowanie zakłada, że wiele sygnałów zostało zbagatelizowanych, a granica już dawno została przekroczona.
Stawianie granic to dla mnie trudna umiejętność. Wciąż pracuję nad swoją asertywnością i rozpoznawaniem własnych potrzeb, preferencji. Wiem, że sprawia mi to kłopot ponieważ zostałam wychowana w kulturze “dzieci i ryby głosu nie mają”. Opinie najmłodszych nie były brane pod uwagę, łatwiej było lekceważyć lub ignorować nasze zdanie i emocje. Realizować własne zamierzenia, nie zważając na to czego chce dziecko.
według mnie dzieci w różnych sposób mogą stawiać granice. najczęściej robią to przez wyraźne i dosadne słowo “nie”. dla dorosłych to najłatwiejszy sygnał do odczytania. warto wtedy rozważyć o czym mówi ta granica i czego maluch broni.
Równie często najmłodsi artykułują swoje potrzeby i granice poprzez złość. Choć ani dla nich, ani dla nas nie jest to przyjemna forma jest równie ważna jak mówienie “nie”. Uczenie dziecka, że złość to emocja jak każda inna, sygnalizująca mu jego limity i umożliwiająca mu postawienie granicy to kwestia podstawowa. Uważam, że wstyd to również sposób, który maluchy wykorzystują do zakomunikowania własnego zdania. Często zapomniany, wyśmiewany i bagatelizowany. Jest instynktowny i stwarza pole do poruszenia wielu ważnych tematów takich jak strefa seksualna i intymna dziecka.
Szanowanie granic dziecka jest kluczowym zadaniem rodzica. Opiekun powinien być pierwszy orędownikiem swojej pociechy, który w razie naruszenia linii granicznej interweniuje.Tylko dzięki temu budujemy poczucie bezpieczeństwa w dziecku. Maluch wie, że oferujemy mu wsparcie i zadbamy o jego potrzeby. Ponadto dziecko dzięki respektowaniu jego granic ma możliwość usłyszenia swojego wewnętrznego głosu. Wie kiedy i czego potrzebuje. Wie, że to ważniejsze niż zdanie innego człowieka nawet dorosłego. Wie, że na miłość nie trzeba zasłużyć.
Jestem przekonana, że stawianie granic przez dziecko ostatecznie prowadzi do tego, że jest ono nie tylko wyposażone w skuteczne narzędzia komunikacyjne, ale również nie znajdzie się w wielu sytuacjach ryzykownych.
Czasami pojawia się podczas takich rozważań, pytanie- czy łatwo jest szanować granice dziecka? Czy kiedykolwiek przychodzi nam ono do głowy gdy chodzi o dorosłego? Szanowanie granic zarówno dorosłych jak i maluchów może być dla nas trudne i nieprzyjemne. Wiąże się z silnymi emocjami i reakcjami, które trudno przewidzieć.
